Το 2010 ήταν σίγουρα μια υπέροχη χρονιά. Τελείωσα το σχολείο με καλούς βαθμούς, ακόμα και αν δεν πέρασα στην σχολή που ήθελα. Πήγα Θεσσαλονίκη για πρώτη φορά, έγινα 18 (ουαααου), φοιτήτρια και πολλά πολλά ακόμα.
Μαζί με την φοιτητική ζωή, λοιπόν, ήρθαν και οι νέες γνωριμίες στο ΤΕΙ (στόχος νούμερο 7). Φιλίες που καλώς ή κακώς δεν κράτησαν. Θεώρησα πιο σημαντικό να πασχίσω να κρατήσω τις ήδη υπάρχουσες. Γιατί, βγαίνοντας από την κοινωνία του σχολείου, παρατήρησα ότι είναι πολύ εύκολο να χαθείς με τα άτομα που συναναστρεφόσουν 10 ώρες την ημέρα για 12 χρόνια. Στην αρχή τρομοκρατήθηκα από το μέγεθος του κόσμου μας, αλλά το πάλεψα και ένα χρόνο μετά, μπορώ να πω ότι είμαι ευγνώμων που έχω κρατήσει ορισμένα άτομα στη ζωή μου. Παλεύω για αυτά τα λίγα άτομα και δεν ρισκάρω ξανά να τα χάσω.
Μαζί με την φοιτητική ζωή, λοιπόν, ήρθαν και οι νέες γνωριμίες στο ΤΕΙ (στόχος νούμερο 7). Φιλίες που καλώς ή κακώς δεν κράτησαν. Θεώρησα πιο σημαντικό να πασχίσω να κρατήσω τις ήδη υπάρχουσες. Γιατί, βγαίνοντας από την κοινωνία του σχολείου, παρατήρησα ότι είναι πολύ εύκολο να χαθείς με τα άτομα που συναναστρεφόσουν 10 ώρες την ημέρα για 12 χρόνια. Στην αρχή τρομοκρατήθηκα από το μέγεθος του κόσμου μας, αλλά το πάλεψα και ένα χρόνο μετά, μπορώ να πω ότι είμαι ευγνώμων που έχω κρατήσει ορισμένα άτομα στη ζωή μου. Παλεύω για αυτά τα λίγα άτομα και δεν ρισκάρω ξανά να τα χάσω.
Πρώτες μέρες του Οκτώβρη και παίρνω την μεγάλη απόφαση να πραγματοποιήσω τον στόχο Νο 8. Κάτι που ονειρευόμουν πολύ καιρό και επιθυμούσα διακαώς. Το fashion blog μου, ονόματι Not For Sale., φυσικά. Ναι ναι το ήθελα πάρα πολύ και εν τέλει το έκανα. Ξεκίνησα χωρίς να έχω στον ήλιο μοίρα, αλλά το λάτρεψα από την αρχή. Δεν θα το κρύψω, υπήρχαν και υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι να τα παρατήσω όλα (και να γίνω πριγκήπισσα), αλλά μετά λέω "ρε Στεφανία τόσος κόπος για να το παρατήσεις; Όχι". Το blog αυτό μου έχει δώσει χαρά, χαμόγελα, περηφάνεια και πολλές φιλεναδίτσες και δεν θα το άλλαζα με τίποτα. Something to be proud of :-)
Στόχος 9: Ένα μήνα μετά ήρθε και η ομορφότερη στιγμή της ζωής μου. Αυτή που θα πετούσα με αεροπλάνο για να πάω στο Λονδίνο. Ξέρω θα πεις "Κοίτα πως κάνει", μα για ένα κορίτσι που δεν έχει ταξιδέψει στο εξωτερκό ποτέ και που το όνειρό του ήταν να πάει στην Αγγλία, είναι ό,τι καλυτερότερο υπάρχει στον κόσμο ολάκερο. Η αλήθεια είναι πως πρέπει να ευχαριστήσω την μαμά για αυτόν τον στόχο, αλλά όπως και να έχει το έκανα. Πήγα εκεί και έζησα τις 4 πιο τέλειες μέρες. Ξυπνούσα και αμέσως πεταγόμουν στο παράθυρο να δω τον γκρίζο και νωπό ουρανό, με τα κεραμιδένια σπίτια να βγάζουν σταχτί καπνό από τις καμινάδες τους. Αυτή η εικόνα με έκανε τον πιο χαρούμενο άνθρωπο. Την σκέφτομαι και χαμογελάω, όταν νιώθω στεναχώρια.
Και κάπως έτσι πέρασε το 2010. Οι κακές στιγμές μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, ενώ οι καλές ήταν αμέτρητες και είμαι ευγνώμων για αυτό. Αύριο έρχεται ο πιο σημαντικός στόχος από όλους. Don't miss it xx
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου