Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

2008: Bάζω στόχο!


Κάποτε ζωγράφιζα πολύ.. Ήταν τρόπος ζωής και έκφρασης, έπιανα πινέλο και γαλήνευα. Έκανα κάτι που πραγματικά με ευχαριστούσε και με έκανε να νιώθω περίφανη για τον εαυτό μου.
Το 2008 συγκεκριμένα προετοιμαζόμουν για την σχολή Καλών Τεχνών, όπου κι έδωσα εξετάσεις μια φορά χωρίς επιτυχία. Έπειτα αποφάσισα πως θα 'ταν χάσιμο χρόνου να ξαναπροσπαθήσω και έτσι το όνειρο αυτό τελείωσε. Δεν είναι λίγες οι στιγμές, όμως, που πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται τι θα γινόταν αν είχα προσπαθήσει πιο σκληρά, αν είχα περάσει κτλπ. 
Ο στόχος μου για τον νέο χρόνο, λοιπόν, θα 'ναι να ξεθάψω τα πινέλα μου και τους καμβάδες και να ξεκινήσω πάλι αυτό που αγαπούσα τόσο πολύ (και μεταξύ μας, που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το παράτησα). Και ποιος ξέρει, ίσως κάποια στιγμή αποφασίσω να ξαναδώσω εξετάσεις, γιατί τα όνειρα δεν έχουν ημερομηνία λήξης!



Εύχομαι σε όλους σας to 2012 να σας φέρει όλα όσα επιθυμείτε, να πραγματοποιήσει ό,τι ονειρεύεστε και πάνω από όλα ΥΓΕΙΑ!

xx Chara

2008: Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα!

(...) Ωραίες εποχές τότε!

Το 2008 ήμουν ακόμα μαθήτρια, πήγαινα Τρίτη Λυκείου συγκεκριμένα. Εκείνη η χρονιά με βρήκε σε νέο σχολείο, με νέους φίλους και με τον πρώτο μου έρωτα.
Ακόμα θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια από εκείνες τις μέρες, σαν να έχουν εντυπωθεί καλά στη μνήμη μου. Κάθε πρωί έπαιρνα την πολύχρωμη τσάντα μου, με τα ελάχιστα βιβλία που έβαζα μέσα και έτρεχα να προλάβω την πρώτη ώρα (Nαι, από τότε είχα το χούι να αργώ).
Οι καθηγητές μας είχαν αδυναμία παρόλες τις -ας μου επιτραπεί η έκφραση- καφρίλες που κάναμε. Τι αμπούλες ρίχναμε, τι πατινάζ με τα θρανία στους διαδρόμους κάναμε και πόσα ακόμα που δεν θα πω γιατί θα γράφω μέχρι αύριο.
Τότε ήταν και η περίοδος που κανονίζαμε την πενταήμερη. Κοιτάζαμε ξενοδοχεία, σχεδιάζαμε πανό, φτιάχναμε CDs για να ακούμε στο πούλμαν. Ζούσαμε μόνο για την στιγμή που θα φτάναμε στην ΚΡΗΤΗ! Αχ..


Όσον αφορά το στυλ μου εκείνη τη χρονιά, ήμουν κι εγώ ένα τρέντουλο, όπως το λέγαμε τότε. Μαλλί ξασμένο, Longchamp τσάντες, μπαλαρίνες, skinny jeans και ένα γερό layering από μπλουζάκια. Επίσης, αναπόσπαστο αξεσουάρ ήταν τα oversized κοκκάλινα γυαλιά ηλίου · όσο πιο μεγάλα τόσο το καλύτερο!
Φυσικά υπήρχαν οι αντιζηλίες και οι μικρές κοντρίτσες για την διεκδίκηση του τίτλου της "πιο στυλάτης" στο σχολείο, αλλά και που δεν υπάρχουν αυτά. Σωστά;
Μπορεί να τα σκέφτομαι τώρα και να γελάω, αλλά τότε ήταν πολύ σημαντική φάση της ζωής μου και δεν την μετανιώνω με τίποτα, καθώς με βοήθησε πολύ να ανοιχτώ σαν χαρακτήρας και να γίνω πιο κοινωνική.

Νομίζω πως μπορώ να πω με σιγουριά πως το 2008 ήταν η καλύτερη μου χρονιά!

xx Chara

Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

2008: It's Xmas time!



Χρόνια πολλά σε όλους!!

Χριστούγεννα και δεν θα μπορούσα να παραλείψω αυτή τη φωτογραφία.. Αυτήν που είχα επιλέξει ως Profile Photo στο -τότε αγαπημένο μου- Hi5 το 2008..

Ωραίες εποχές (...)

xx Chara

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

2007: Vacanze Romane

-σου λέω δε μπορώ σήμερα! πρέπει να κάτσω να γράψω τι έκανα το 2007!
-μα εσύ δε θυμάσαι τι φόρεσες χτες, πού θα θυμηθείς τι έκανες τέσσερα χρόνια πριν;
-έκατσα και κοίταξα τις φωτογραφίες εκείνης τη χρονιάς. εκείνο το καλοκαίρι ήταν που κατέκτησα την αιώνια πόλη!
-φυσικά, αλλά ήταν τυχαίο.
-τυχαίο, αλλά ωραίο! θυμάμαι που φορούσα ένα ζευγάρι λευκά σανδάλια και με πόνεσαν τα ποδαράκια μου στα πλακόστρωτα, που πήγαινα να φωτογραφηθώ σε κάθε οβελίσκο που έμαθα από τον Dan Brown σε ένα αυτοσχέδιο Illuminati tour, που έπαθα υψοφοβία όταν ανέβηκα στον τρούλο της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου για να δω την πόλη από ψηλά, που έφαγα εκείνο το τέλειο παγωτό κανέλλα στο δρόμο για την Fontana di Trevi και εκείνο-τον-τριμμένο-πάγο-με-σιρόπι στις άκρες του Τίβερη, που μπήκα για πρώτη φορά σε κατάστημα Tiffany’s, που είδα από κοντά τις φλογερές κόκκινες τουαλέτες στην έκθεση του Valentino, που δε με αφήνανε να μπω στο Βατικανό γιατί το φόρεμα μου ήταν πάνω από το γόνατο, που μας έκανε η Alitalia overbooked στην πτήση της επιστροφής και μας άφησε μια βραδιά παραπάνω με κερασμένα κρασιά και δωμάτια στο Hilton του αεροδρομίου….
-αχ, ωραία πρέπει να ήταν!
-μπα, καλύτερα να πας Μιλάνο! Βάλτο στόχο !

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

2007: faraway, so close


Το 2007 έκοψα τα μαλλιά μου αφέλειες. Απάτησα τον Mark Wahlberg στα όνειρά μου με τον Orlando Bloom. Έκλαψα στον εξώστη του Δαναός με το Attonment (αλλά κράτησα στο βάθος του μυαλού μου εκείνο το κυπαρισσί φόρεμα). Το blog άρχισε να παίρνει τα πάνω του. Ήμουν μόνη μου. Μετά δεν ήμουν μόνη μου. Αγόρασα για πρώτη φορά Kate Spade, ένα χρυσό clutch με ροζ επένδυση. Έκανα λογαριασμό στο facebook. Πρόσθεσα 11 φίλους. Έβλεπα φανατικά Gossip girl, Ugly Betty και GRΣΣΚ.

Θυμάμαι και τα όμορφα και τα άσχημα. Θυμάμαι και τα απαραίτητα: τακτικά τσεκ απ!

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

2007: it was a very good year. περίπου


Το 2007 η ελληνική εβδομάδα μόδας γινόταν στο Ζάππειο: 40 catwalks ελλήνων σχεδιαστών σε 3 stages, συμπεριλαμβανομένης και της διαβόητης TέΝΤας, με τον Παναγιώτη Χατζηστεφάνου να πέφτει στα μαρμάρινα πατώματα κρατώντας πανό «War is Over» και τη Diane Pernet να τρομάζει τους αδαείς με τη μαυροφορεμένη της φορεσιά. Ωραίες εποχές!

Στην τηλεόραση, γέροι, νέοι και παιδιά έβλεπαν παρέα τη Μαρία την Άσχημη, ενώ στο Star ξεκινάει η μάχη της δαχτυλήθρας για τα ρούχα που θα φορέσει ο Σαρμπέλ στη Eurovision, όπου θα τραγουδήσει το… Yiasou_Maria!

Όλοι φαίνονταν ευτυχισμένοι, ο Christian του αμερικάνικου Project Runway σε μια fierce σεζόν είναι ο βέβαιος νικητής, η Jennifer Lopez είναι ακόμα με τον Mark Anthony, η Scarlett Johansson επιλέγεται για την καμπάνια του Louis Vuitton, μόνο ο σκύλος του Κωστέτσου έχει ψυχοσωματικά.

Στην Αθήνα ανοίγει το πρώτο κατάστημα H&M στη Σταδίου, που εκείνη τη χρονιά συνεργάζονται με τον Cavalli, ενώ τα μαγαζιά γεμίζουν δαντέλες, κάπες, φιόγκους, biker boots, ankle boots και επιτέλους η σαγιονάρα απενοχοποιείται χάρη στις Havaianas …

για μισό λεπτό; τι έχει αλλάξει δηλαδή από τότε; πφ, η μόδα επαναλαμβάνεται. Και ξέρεις τι άλλο πρέπει να επαναλαμβάνεις ε; τις απαραίτητες προληπτικές εξετάσεις!

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

Ο στόχος κάθε χρονιάς


Τελικά είναι ωραίο να μεγαλώνεις και να θυμάσαι τις χαζομάρες που έκανες παλιά. Είναι ακόμη πιο ωραίο να είσαι υγιής για να μπορείς να τις ξανακάνεις. Η πρόληψη είναι το πιο σημαντικό δώρο που μπορούμε να κάνουμε στους εαυτούς μας. Ας μην το ξεχνάμε λοιπόν και ας το θυμίζουμε και στις φιλενάδες μας που μπορεί να είναι πιο ξεχασιάρες από εμάς.

Φιλιά από μένα, έρχεται το ’07 ;)

2006: Φθινόπωρο

Το φθινόπωρο ήρθε και πήρε μακριά μου μια μεγάλη αγάπη.


Λίγο αργότερα όμως έφερε μια καινούρια…


Κι κάπως έτσι ρομαντικά έκλεισε αυτός ο χρόνος.

The End.

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

2006: Καλοκαίρι

Αχ! Καλοκαιράκι!
Και το συγκεκριμένο ήταν από τα καλυτέρα. Πηγαίναμε από συναυλία σε συναυλία, χτίζαμε κάστρα στην άμμο, τρώγαμε καλαμπόκι στα κάρβουνα και παίζαμε κρυφτό στον κήπο. Σαν διαφήμιση της coca cola δεν ακούγετε; Δεν ήταν, ήταν απλά η καθημερινότητα μας.


Εκείνο το καλοκαίρι έκανα την προσωπική μου επανάσταση στο ντύσιμο. Έβγαλα τις preppy μπαλαρίνες και γόβες που φορούσα καθημερινά και έβαλα σαγιοναρίτσες για πρώτη φορά στη ζωή μου. T-shirts, σορτσάκια, σαγιονάρες και ένιωθα πιο όμορφη από ποτέ.


Το καλοκαίρι εκείνο ήταν σημαντικό και για άλλο ένα λόγο. Ήταν το καλοκαίρι που σταμάτησα να μεγαλώνω. Είχα κάνει συμφωνία με τον εαυτό μου μόλις κλείσω τα 21, δηλαδή πατήσω την επίσημη ενηλικίωση (για να μπορώ να πίνω στο εξωτερικό και να οδηγώ μηχανή μεγάλου κυβισμού-πολύ χρήσιμο skill I know...) να σταματήσω να μεγαλώνω. Και ναι! ακόμα 21 είμαι, ask anyone.

…to be continued

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

2006: Άνοιξη

Την άνοιξη έβαλα στόχους. Αποφάσισα να ξαναβρώ τα χαμένα μου ενδιαφέροντα, να κόψω τις ανούσιες παρέες, να αφοσιωθώ ότι πραγματικά με έκανε χαρούμενη. Γενικότερα να περνάω μόνο καλά. Γύρισα διακόπτες, άλλαξα παρέες και ενδιαφέροντα, έγινα πιο χαρούμενος άνθρωπος. Κάπου εκεί ήταν που «γνώρισα» και τις μωβ γόβες. Γίναμε αχώριστες. Εγώ, αυτές, ένα τζιν και καμιά έγνοια στον κόσμο. Δεν χρειάζονται πολλά για να είναι ένα κορίτσι ευτυχισμένο τελικά, καλή διάθεση και ένα ωραίο ζευγάρι παπούτσια!


Αν και πολύ ταλαιπωρημένες για να φορεθούν πια, οι μωβ γόβες είναι πάντα μπροστά μπροστά στην παπουτσοθήκη μου για να τις βλέπω καθημερινά. Πάντα με κάνουν να χαμογελάω.
Στόχος επετεύχθη!

…to be continued

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

2006: Χειμώνας

Το 2006 (οκ, το 2006 παρά κάτι) γεμάτη χαρά στόλισα το πρώτο μου Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Όλα προμήνυαν ότι αυτός ο χρόνος θα έμπαινε με τις καλύτερες προϋποθέσεις...that was not the case.


Ο χρόνος άλλαξε και με βρήκε διπλά στο δέντρο να κλαίω για ένα αγόρι (…και μετά πήγα στα μπουζούκια). Δεν ξέρω πως ήσασταν εσείς στα 20 αλλά εγώ ήμουν φρικτά μελοδραματική. Πίστευα πως ζούσα σε ένα επεισόδιο του “sex and the city” οπού τα παπούτσια είναι ωραία, τα αγόρια είναι προβληματικά και ο μοναδικός τρόπος να λύσεις τα «προβλήματα» σου είναι να βγεις με κοριτσοπαρέα να διασκεδάσεις.



Εκείνα τα Χριστούγεννα φορούσαμε πλισέ φούστες μέχρι το γόνατο, κομψές μυτερές γόβες και μπλουζάκια με τους ώμους έξω.

...to be continued

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

Έβαλε και ο Τέλης στόχο!

Μπαίνεις στο σπίτι και βλέπεις τον Τέλη (το γατάκι μου) να παίζει και να έχει τρελαθεί με το βραχιολάκι του Στόχου. Είναι να μην απαθανατίσεις τη στιγμή? Enjoy...






Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

το βραχιόλι του Στόχου

Ένα απλό βραχιόλι μπορεί να σου βάζει στόχο την ΠΡΟΛΗΨΗ. Ή τουλάχιστον να σου την θυμίζει συστηματικά.. Κάνε κλικ εδώ και ενημερώσου για τη σημασία της πρόληψης και της έγκαιρης διάγνωσης. "Κάνε την πρόληψη "ρουτίνα", σαν μια συνήθεια φροντίδας στο μηνιαίο και ετήσιο πρόγραμμά σου.."

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

2005 το ίδιο χαμόγελο

...και συνεχίζοντας ... μέσα σε όλες αυτές τις φωτογραφίες.. με βρήκα. Πολύ περίεργο -και μακρινό- να βλέπεις πως όλα μπορεί να έχουν αλλάξει απ'το 2005, αλλά το χαμόγελο να έχει μείνει το ίδιο παιδικό. Στις δύο πρώτες φωτογραφίες είμαι στο Παρίσι. Στην τρίτη είμαι Αθήνα και ο ήλιος φαίνεται να δύει με τον ίδιο τρόπο και τώρα.. Αυτό μάλλον δεν αλλάζει.



Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

το 2005 στο Παρίσι..

Αναδρομή στη μνήμη και στη μόδα.
Αυτή, λοιπόν, είναι η εβδομάδα του 2005! Και καλούμαι να μοιραστώ μαζί σας τα highlights of the year..
Και ναι το 2005 ήταν η χρονιά που πήρα στα χέρια μου το πτυχίο Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Πειραιά και, χωρίς δεύτερη σκέψη, εγκαταστάθηκα στο Παρίσι. Ήταν η χρονιά που ξεκίνησα το δεύτερό μου πτυχίο.. αυτό του Fashion Designer στην πόλη του Φωτός.. Ήταν τότε που περπατούσα ώρες μόνη μου κατά μήκος του Σηκουάνα και φωτογράφιζα ηλικιωμένους να κρατιούνται (ακόμα) χέρι-χέρι.. Ήταν τότε που όλα τα όνειρα έμοιαζαν με μεγάλες φούσκες με πυροτεχνήματα που αισθανόσουν ότι ήταν τόσο κοντά στο να τις ακουμπήσεις και να σκάσουν.. Τότε που ήταν όλοι ευγενικοί στους δρόμους. Τότε που έπιασα δουλειά παράλληλα με τη σχολή σε γαλλικό fashion agency και διοργανώναμε shows στην Paris Fashion Week.. και νομίζαμε ότι ήταν κάτι σπουδαίο (!). Τότε που βοηθούσα τους άστεγους του Παρισιού, μέχρι που ένας από αυτούς μου είπε ότι μένει στο δρόμο από επιλογή και ότι δε θέλει τη βοήθειά μου. Τότε που ετοιμαζόμουν να δώσω εξετάσεις για το πτυχίο του πιάνου και ποτέ δεν το έδωσα.. Τότε που πήγαινα κάθε Κυριακή για φαγητό στο Maison Rose στη Μονμάρτη και για vin chaud στο La Fourmi.. Τότε που ήμουν 21 χρονών και όλα φαίνονταν αλλιώς...
Τότε λοιπόν.
Ψάχνοντας στα αρχεία του 2005, βρήκα μερικές φωτογραφίες από τα 'τότε' fashion shows στο Παρίσι. Αυτά στα οποία πριν ξεκινήσουν ξηλώναμε πατώματα και ελέγχαμε το φωτισμό.. ντύναμε τα μοντέλα και καλωσορίζαμε τους φωτογράφους και τους δημοσιογράφους.. Και μετά.. η δυνατή μουσική και ο διάδρομος.. Οι παρακάτω φωτογραφίες αποτελούν κομμάτια του αρχείου μου της αναδρομής στη μόδα του 2005 και εστιάζουν κυρίως σε νέους σχεδιαστές της κατηγορίας υψηλής ραπτικής.. Dany Atrache, Shawnyï, Farah Angsana... Στην τελευταία φωτογραφία είναι η designer Nana Aganovich, μία συγκλονιστικά ταλαντούχα γυναίκα και σχεδιάστρια, με βάση το Λονδίνο.
Τα υπόλοιπα στα επόμενα posts της εβδομάδας, so stay tuned.
love,
joanaddicted.







Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

To 2004 γύρω μου

photos by Lena Marini

Το 2004 βγήκαν μερικές από τις καλύτερες ταινίες ever αλλά εγώ τις είδα πολύ μετά κι αν δεν τις έχεις δει ακόμη να τις δεις οπωσδήποτε.
The Sea Inside
Hotel Rwanda
Eternal Sunshine of the Spotless Mind
 
 Επίσης, το 2004 ήταν η χρονιά των Ολυμπιακών της Αθήνας. Η Αθήνα εκείνο τον Αύγουστο ήταν απλά πιό όμορφη και ζωντανή από ποτέ. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι κόσμο και ήταν όλοι για κάποιο λόγο χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι...

Το 2004 διάβασα κι αυτό εδώ το βιβλίο που αν δεν το έχεις διαβάσει προτείνω να το κάνεις και μετά ρίξε μια ματιά στο site του στόχου, μάθε, αγάπησε τον εαυτό σου και ζήσε γνωρίζοντας.


Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

To 2004 μέσα μου



Το 2004 ήμαστε δευτέρα λυκείου. Ας ξεκινήσω με αυτό.

Στη δευτέρα λυκείου όλα ήταν πολύ μεγάλο θέμα... Και για όλα κλαίγαμε...


Θυμάσαι που απογοητευόμασταν όταν κλέινανε τα σχολεία γιατί δε θα βλέπαμε εκείνο το αγόρι από το Γ1; Και το απόγευμα φροντιστήριο και βόλτες για να το βρούμε αυτό το αγόρι.. Ένα βλέμμα του αρκούσε κι ας ήταν τυχαίο. Απλά σου αρκούσε να τον βλέπεις. Και πάντα με ρωτούσες λες να έχει καταλάβει κάτι; Μπα όχι μωρέ πως να καταλάβει απαντούσα εγώ και το πίστευα.

Θυμάσαι που μας είχε πιάσει και ανταλλάζαμε χαρτάκια στο μάθημα και αφού μας πήραν χαμπάρι οι καθηγητές τα γράφαμε κωδικοποιημένα; Το α για ε, το κ για ν...  Όλη μέρα μαζί και πάλι κάτι είχαμε να πούμε και μέσα στο μάθημα. Καλά το απουσιολόγιο το θυμάσαι; Που όλο χανότανε κι όλο είχε ξεμείνει στο Γ1 για κάποιο λόγο που κανείς ποτέ δεν κατάλαβε.

Κι εκείνο το κόλημμα με τις φούστες τις μακριές το θυμάσαι; Τότε φορούσαμε τζην diesel και μποτάκια adidas αλλά δεν κρατούσαμε τσάντα γιατί ήμασταν μικρές τότε για τσάντες λέγαμε και τα κουβαλούσαμε όλα στα χέρια. Θυμάσαι που κουβαλούσες την έκθεση του αγοριού από το Γ1 που του είχες κλέψει από την τσάντα; Ζώνες όμως φορούσαμε και πάντα τις συνδυάζαμε με τα παπούτσια.


Και κάθε Τερτάρτη θυμάσαι που μαζευόμαστε και ακούγαμε Νυχτερινό Επισκέπτη; Και κάναμε αφιερώσεις. Ο Jim, ο Παύλος, ο Βασίλης, ο Νιόνιος και ο Φίλιππος έτσι μας λέγαμε. Κι εκείνο το σκάλωμα με το Jim Morrison το θυμάσαι;





Στη δευτέρα λυκείου βάζαμε στόχους σαν να μην υπηρχε αύριο...

Σταμάτα για λίγο. Σκέψου τα όνειρα και τους στόχους μας στη δευτέρα λυκείου. Χαμογέλα!