Το 2001 ήταν δέκα χρόνια πριν.
Τότε πήγαινα σχολείο. Πρώτη λυκείου.
Ήλπιζα ότι το στήθος μου θα μεγαλώσει
αλλά όχι και πολύ γιατί δεν θα ταίριαζε με το
μουσικό ρεύμα στο οποίο τότε είχα αφιερωθεί.
Η εποχή μου τότε ήταν μέταλ,
οι κασσέτες πηγαινοέρχονταν στην τάξη
ενώ όλοι ελπίζαμε ότι μπορούμε να τραγουδήσουμε
λίγο σαν τον Μπρους Ντικινσον.
Υπήρχε πολύ αγάπη.
There is always love.
Η μέταλ εποχή ήθελε μόνο μαύρα.
Κι αν δεν ήταν μαύρα θα έπρεπε να είναι απόχρωση του μαύρου, δηλαδή γκρί. Βέβαια αν ήταν γκρι φωτεινό θα έπρεπε να υπάρχει μία πιο σκοτεινή λεπτομέρεια όπως αυτή της ζωγραφιστής δαντέλας στο T-Shirt.
Έτσι είναι, λίγο κυρία αλλά και λίγο Εξάρχεια.
Οι μπότες και τα ολόμαυρα αθλητικά ήταν οι επιλογές.
Δε μπορούσαμε να χαλάσουμε το στυλ.
Τα μαλλιά ήταν κάτω και ελεύθερα.
Οι περιπέτειες ξεκινούσαν από το σπίτι και πολλές φορές
σταματούσαν κι εκεί, επειδή είχαμε και το σχολικό διάβασμα.
Η επανάστασή μας εκδηλωνόταν στο εξωσχολικό διάβασμα
και στις συζητήσεις στην αυλή του σχολείου.
Βέβαια εκδηλωνόταν και στον διαφορετικό τρόπο που αντιμετώπιζες τα ρούχα σου, π.χ. δέσιμο ζακέτας στη μέση ή μισο-λυμμένα κορδόνια.
Παρότι γύρω στα 16 μας, ακόμα ανακαλύπταμε το σώμα μας.
Τότε ακόμα δεν ξέραμε πολλά και μιλούσαμε και λίγο.
Και μην ξεχνάμε ότι ήταν η αρχή της εξόδου από την εποχή του '90.
Μια νέα αρχή με συνέχεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου